Mutluluğumuz her geçen gün artıyor. Bu şehirle ne kadar övünsek az. Geçenlerde Koridor Hanım’ın oğlu intihar etmiş. Bunun üzerine kadınlar boş durur mu hemen tebrik için kapısını çalmışlar. E tabii Koridor Hanım gelen misafirleri bir güzel ağırlamış ve darısı sizin gibi güzel dostların da başına diyerek onlara güzel bir ziyafet çekmiş. İsmi “Vay Beni Beni” olan şarkıyı hep beraber söyleyip halaya tutuşmuşlar ve herkes Koridor Hanım’ın forsuna imrenerek evlerine dağılmış.

Şehrimizdeki köklü adetlerden biri de kemale ermenin işareti olarak insanların yaşamayı değil ölmeyi tercih etmeleridir. Bunun için önce şehrin megafonlarından ölmek isteyen kişinin adı söylenir ve yakın akrabaları tarafından çırılçıplak soyulup deve kuşu tüyüyle gıdıklanır. İntihar edecek adayın kahkahaları kayıt altına alındıktan sonra gün içinde halka dört kere dinletilir. Bu bir hafta boyunca böyle devam eder. Son gün ölecek adayın evine ziyaretler başlar. Yakınları ona en güzel hediyeyi verebilmek için yarışırlar. Neler neler yoktur ki hediyeler arasında: aşırı derecede acı vererek öldüren zehirler, vücudu bir anda eritebilen asitler, kafanın üstüne konulunca insanı hemen ikiye ayıran el işi hançerler, okunurken mürekkebi buharlaşıp solunum yoluyla ciğeri felç eden şiir kitapları… Bu alandaki sanayi epey ilerlemiş, liberaller ve kapitalistler arasında sık sık tartışmalara yol açmıştır. Bir de bu alanın işçi sınıfı vardır ki daha çok ikinci el intihar malzemelerini gizlice satmaya çalışırlar. Hatta zabıtaların ortalıkta görünmediği saatlerde bağırarak satış bile yaparlar: “İntiharlık ip geldiiiyyy! İ ntiharlık iiip!”. Daha çok gelinlik kızlar yukardan sepet sarkıtıp çeyiz niyetine bu ucuz malzemelerden satın alırlar. Zabıtanın düdüğünü duyan işçi sınıfı hemen kaçışmaya başlar. İntihar etmek üzere olan birini kurtarmak ya da kurtarmaya çalışmak çok ciddi suçlar arasında kabul edilmektedir. Bu suç için yedi yıldan on iki yıla kadar hapis cezası istenmektedir. Hatta Kolon Betonsuz adında biri suda boğulmak üzere olan liseli bir çocuğu kurtardığı için cezaevine konulmuş, orada Kiriş Çürük adlı bir şahsı intihara teşvik ettiği için de iyi hâl indirimi alarak tekrar özgürlüğüne kavuşturulmuştu. İçerden çıktığında halk onu kapıda büyük bir sevinçle karşılayıp “Vay Beni Beni” şarkısını söyleyerek evine kadar eşlik etmişti. Hatta birkaç kanalın programlarına çıkıp pişmanlığını dile getirmiş gençlere kendisinin yaptığı hatayı yapmamaları için de uyarılarda bulunmuştu. Üstelik bazı siyasi partiler Kolon Bey’in zamanla çok sevildiğini anlayınca onu partilerinin programına dahil etmek için çalışmalara başlamıştı. Bu rekabetten zaferle ayrılan Elliyi Geçmek Yasak Partisi “Kolon’suz Olmaz” sloganıyla ilgi çekmeyi başarmış ve rakiplerine ciddi bir fark atmıştı.

Şehrimizin en sevilen simalarından biri de Kiler Hanım’dır. Yıllardır evine davet ettiği dul kadınlara leziz pirzolalar yedirdikten sonra intihar tavsiyelerinde bulunur ve onlar için cesaretlendirici konuşmalar yapar. Pek çok kadın intihar başarısını ona borçludur. Tezgah Hanım’ın taytıyla kendini asması, Vidagül’ün eski kocasının donunu tutuşturarak kendiyle beraber evini ateşe vermesi, Pensenur’un marketten iki tane dondurulmuş tavuk aldıktan sonra hayvanat bahçesindeki timsahlara önce tavukları sonra kendini fırlatması, Cezve Su’nun 90B’lik memelerini 70A numaralı sütyenle sıkıp kangren olması, Kırlentnaz’ın kalbi iflas edene dek sokağın ortasında göbek atması hep mübarek Kiler Hanım’ın gayretleri sayesindedir. Aile ve Kadın Bakanı Komodin Bücüş onun bir heykelini yaptırıp Gebermece Parkı’na koymayı düşünüyor. Bu sayede milli bir kahraman olacak. Hatta açılış için birkaç dul, leopar desenli kıyafetler giyip kendilerini parkın yanındaki yüksek binadan içi ceviz dolu bir kamyonun üstüne atmayı bile düşünüyor.

Mutluluğumuz her geçen gün artıyor. Bu şehirle ne kadar övünsek az. Kutsal bir ölüm haberi ulaştığında evlerin içi huzur doluyor. Çocuklar “Ben Ölürüm” oyunundan eve terlemiş halde döndüklerinde anne babaları onlarla gurur duyuyor ve onların intihar edecekleri günü büyük bir umutla hayal ediyor. Gece yatağa uzandıklarında ise anneleri onlara en güzel ninniyi söylüyor: “Vay Beni Beni/ Vay Beni Beni”. Çocuklar uykuya daldıklarında ise anneleri onların gözlerini öpüyor, göz kapaklarının üstüne bir mezar konuyor.